Οι μέρες είναι ίδιες μόνο αν τις μετρήσεις με γραμμικό χρόνο, αυτόν που σηματοδοτεί τη διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης. Η εβδομάδα του μπλοκαρίσματος του Παγκόσμιου Στόλου Sumud ήταν ταυτόχρονα μακρά και σύντομη. Την μετρήσαμε ως ένα διάστημα ευκαιριών, επομένως πολύ σύντομο, και ως συναισθηματική ένταση, που ξεπερνά κατά πολύ αυτό που δείχνει η κλεψύδρα. Ήταν μια εξαιρετική εβδομάδα από πολλές απόψεις, όσον αφορά τις διαστάσεις, τις ιδιότητες και την περιδίνηση της. Ήταν μια επαναστατική εβδομάδα. Ας προσπαθήσουμε να δούμε γιατί.

Η ποσοτική διάσταση: εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες, οι αριθμοί έχουν σημασία όταν η προσέλευση έχει κάνει ένα άλμα σε κλίμακα. Και αυτό συνέβη για δεκάδες ώρες, για μια εβδομάδα.

Η ποιοτική διάσταση: δεκάδες ανάστατες πόλεις κατέλαβαν την πολιτική σκηνή και μπλόκαραν αστικούς χώρους, επεκτείνοντας το μπλόκο σε σταθμούς, περιφερειακούς δρόμους, αυτοκινητόδρομους, λιμάνια και αεροδρόμια. Και υπερασπίστηκαν τα μπλόκα με αυξανόμενα επίπεδα αντίστασης. Αυτό που έπρεπε να γίνει, έγινε.

Το κβαντικό άλμα: η ενεργοποίηση και των δύο διαστάσεων συγκλόνισε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, οδηγώντας σε γενική απεργία στις 22 Σεπτεμβρίου και 2 Οκτωβρίου, η οποία ήταν βιοπολιτικής και κοινωνικής φύσης, καθώς ο αγώνας κατά της γενοκτονίας είναι βιοπολιτικός και η αποχή από την εργασία με το μπλοκάρισμα των πόλεων είναι κοινωνική.

Υστερία – Lemi Ghariokwu

Η μεσογειακή και παγκόσμια διάσταση: ο Παγκόσμιος Στόλος Sumud έχει δημιουργήσει ένα δικτυωμένο και πολυπληθή χώρο, όχι μόνο μια ανθρωπιστική αποστολή. Αυτή η ικανότητα να συνδέει υποκειμενικότητες σε όλο τον κόσμο ήταν η σπίθα που πυροδότησε τα γεγονότα. Πολιτικοποίησε τον μεσογειακό χώρο, μετατρέποντάς τον από γεωγραφικό σύνορο σε συμβολικό και υλικό πεδίο μάχης μέσω μιας υβριδικής, ετερογενούς και αποφασιστικής διεθνούς συμμαχίας.

Ο Παγκόσμιος Στόλος Sumud κατάφερε να είναι μια μη κυβερνητική δράση ικανή να επιτεθεί κατά μέτωπο στην ισραηλινή κυβέρνηση καθώς και στο σχέδιο Τραμπ-Νετανιάχου, το οποίο μετέτρεψε τον αποκλεισμό της βοήθειας και την πείνα σε όπλο πολέμου. Όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα τα Ηνωμένα Έθνη διαλύονταν ή ανασυνθέτονταν οι δομές εξουσίας τους, ανάλογα με τις εκάστοτε οπτικές γωνίες, και ενώ οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα γίνονταν στόχος στρατιωτικών επιθέσεων.

Xάρη στη Φλοτίλα, η Μεσόγειος έχει γίνει ένας παγκόσμιος πολιτικός χώρος που έχουμε ταξιδέψει μαζί, από την Τύνιδα στη Ρώμη, από το Άμστερνταμ στο Κέιπ Τάουν, υπογραμμίζοντας τη συνενοχή των κυβερνήσεων στη γενοκτονία των Παλαιστινίων και απελευθερώνοντάς μας, τουλάχιστον στην Ευρώπη, από ένα αίσθημα αδυναμίας, οδηγώντας μας να δομήσουμε τον αγώνα.

Η ηπειρωτική διάσταση: επιλέγουμε μια ηπειρωτική αφήγηση αυτής της εβδομάδας αντί για μια εθνική, καθώς ηπειρωτικό είναι αυτό που συνέβη. To μπλοκάρισμα του GSF έγινε το κέντρο εκατοντάδων αστικών κινητοποιήσεων σε όλη την Ευρώπη: η Ευρώπη κινήθηκε, όχι η ιταλία (το μικρό γράμμα είναι σκόπιμο). Το πλήγμα που έχουμε δώσει στη μακροχρόνια σταθερότητα της κυβέρνησης Μελόνι είναι, ταυτόχρονα, ένα πλήγμα για τον Τραμπ, για όλες τις κυριαρχίες της ηπείρου και, πάνω απ’ όλα, για τις ισορροπίες και τα αμοιβαία βέτο που δομούν την ΕΕ και έχουν μέχρι τώρα εμποδίσει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για τη ζωή των Παλαιστινίων, την εφαρμογή κυρώσεων και τη διακοπή των σχέσεων με την κυβέρνηση Νετανιάχου. Αυτή την εβδομάδα, η πανευρωπαϊκή πολιτική διάσταση διαμορφώνεται στις πλατείες των αστικών κέντρων.

Και η Ιταλία, που κάποτε ήταν μια ανωμαλία, έχει γίνει πρωταγωνίστρια χάρη στον μεσογειακό άνεμο που μας λέει ότι είναι καιρός να αλλάξουμε πραγματικά την Ευρώπη.

Το πολιτικό πλαίσιο, δηλαδή η ειρήνη και ο πόλεμος. Οι αγώνες μιλούσαν για την εγκατάλειψη του πολέμου και της εξόντωσης, όχι για τον πασιφισμό. Η εικονογραφία των αποκλεισμών σταθμών και αυτοκινητοδρόμων χρωματίστηκε από το δικαίωμα να αντισταθεί κανείς στην πολεμική τάξη και στον γενοκτονικό μηχανισμό.

Τα όπλα δεν κατατέθηκαν, αλλά βρέθηκαν για να υπερασπιστούν τα μπλοκαρίσματα, πέρα από τη μεταφυσική της ειρήνης.

Ο ένας αγώνας μετά τον άλλο, χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατομμύρια. Ήταν μια επαναστατική εβδομάδα, επειδή ανατράπηκαν τα πολιτικά στρατόπεδα και τα κλασικά πρότυπα. Για παράδειγμα, η λαϊκή απεργία έγινε γενική και ενεργή, και η συνομοσπονδιακή σύγκλιση έγινε ενιαία, όχι στη σύγκλιση αυτή καθαυτή, αλλά στη συμμετοχή. Το πρόγραμμα της εβδομάδας ήταν μια συσσώρευση όλων των αγώνων, η σύγκλισή τους χωρίς την ανάγκη σύνθεσης από εσωτερικές ομάδες. Αυτό οφείλεται στη διαστρωμάτωση του κινήματος και στο γεγονός ότι οι πολιτικές γενιές διασταυρώνονται μέσα σε αυτό.

Ο ένας αγώνας μετά τον άλλο: οι αγώνες που έχουν συμβεί επανεμφανίζονται, και εκείνοι που θα συμβούν εμφανίζονται ήδη από τώρα. Το κίνημα είναι ταυτόχρονα αντικαπιταλιστικό, τρανσφεμινιστικό, περιβαλλοντολογικό και αντικαπιταλιστικό. Δεν είναι αντί-θεσμικό, αλλά μάλλον δυνητικά παραγωγικό νέων κόσμων. Πώς θα μπορούσαν να διαχωριστούν αυτές οι διαστάσεις χωρίς να βλάψουν τη γενεαλογία του κινήματος; Είναι απόγονος, αν και χωρίς καμία εξάρτηση από τους γονείς, των κύκλων των αγώνων της αντι-παγκοσμιοποίησης, των  Fridays for Future, των φεμινιστικών ρευμάτων, του Black Lives Matter… ο ένας αγώνας μετά τον άλλο. Αυτό συμβαίνει επειδή ο αγώνας ενάντια στη γενοκτονία είναι ένας αγώνας για τη ζωή ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου, ενάντια στην αυθαιρεσία του και στην έμφυτη δολοφονική του βούληση. Είναι ένας αγώνας ενάντια στη δύναμη των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, ενάντια στη γενοκτονική οικονομία, ενάντια στο σχέδιο ανασυγκρότησης του Τραμπ, το οποίο σε κάθε περίπτωση θα ενέπλεκε, όπως στις πόλεις των ΗΠΑ, τη χρήση του στρατού στην καταστολή της αντίστασης μέχρι και τη διασφάλιση των εσόδων από την ενοικίαση της γης.

Το σχέδιο του Τραμπ για τη Γάζα

Σε μόλις μία εβδομάδα, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα ως κάτι που μπορεί να μεταμορφωθεί και, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή η νέα πραγματικότητα είναι συνυφασμένη με τη ψηφιακή διάσταση. Έχουμε βιώσει με επιταχυνόμενο τρόπο πώς η ψηφιακή αφήγηση έχει γίνει η ίδια πεδίο κινητοποίησης και όχι μόνο προώθησης: σκεφτείτε τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν δράσει για την υπεράσπιση της Francesca Albanese ή τις αποσπασματικές φράσεις των πολιτικών, που μετατράπηκαν σε πραγματικό χρόνο σε χιλιάδες πλακάτ που υψώθηκαν στις πλατείες, όπως «Ορίστε… κάθε ψέμα που συνεχίζετε να λέτε». Ομοίως, η απλή πληροφορία για τη συμμετοχή της Israel Premier Tech σε ιταλικούς ποδηλατικούς αγώνες μετατράπηκε, μέσα σε λίγες ώρες, σε συγκεκριμένη πιθανότητα αποκλεισμού της, χάρη στη δυνατότητα να γίνει ό,τι έγινε στη Μαδρίτη. Και έτσι κάθε πόλη έχει τις δικές της εξαιρετικές ιστορίες να διηγηθεί.

 

Φωτογραφία από την εκδήλωση με τη Francesca Albanese στο Làbas

 

La Vuelta στη Μαδρίτη

 

Ο αποκλεισμός του σιδηροδρομικού σταθμού στο Ρέτζιο Εμίλια

Σε μόλις μία εβδομάδα, γράψαμε ιστορία πέρα από τον αλγόριθμο, ο οποίος τώρα αναγκάζεται να επανατοποθετηθεί. Χτίσαμε ένα είδος blockchain του δυνατού: μια αλυσίδα μη αναστρέψιμων γεγονότων και αποφάσεων, αμετάβλητων μπλοκ που σηματοδοτούν ένα σημείο χωρίς επιστροφή, από το οποίο μπορούμε σίγουρα να ξεκινήσουμε από την αρχή, απαλλαγμένοι από τη λογική της απογοήτευσης εκείνων που μετρούν τις κινήσεις αποκλειστικά με βάση το τελικό τους αποτέλεσμα. Στις 4 Οκτωβρίου, το πλήθος στη Ρώμη ήταν τόσο μεγάλο που μερικοί άνθρωποι, με τη διαδήλωση να βρίσκεται στο τελικό της στάδιο, δεν είχαν ακόμη φύγει από την Piramide, όπου ξεκίνησε η διαδήλωση… Προσπαθήστε να πάτε και να τους πείτε ότι θα ήταν καλύτερα αν η διαδήλωση είχε τελειώσει με αυτόν ή εκείνον τον τρόπο, με αντιπαράθεση ή ειρηνικά. Το πραγματικό ερώτημα που απασχολούσε όλους ήταν, και εξακολουθεί να είναι, πώς να κάνουμε αυτή την ιστορική μέρα την αρχή μίας αντίστοιχης συνέχειας.

Εν τω μεταξύ, η κυριαρχία αναδιοργανώθηκε και εμείς ανταποκριθήκαμε σε κάθε αναδιοργάνωση. Στα δακρυγόνα, με γυαλιά, αντιόξινα και δερμάτινα γάντια. Στα αστυνομικά drones, με τις πρώτες αυτόνομες αεροφωτογραφίες, που καθιστούν αδύνατο να αμφισβητηθεί ο πραγματικός αριθμός: 1.096.400 άτομα στην πλατεία, όπως δείχνουν οι εικόνες.

Φωτογραφία που τραβήχτηκε από drone της Flotilla Air στη Μπολόνια

Εικόνες από το ελικόπτερο της αστυνομίας στη Ρώμη στις 4 Οκτωβρίου

Αυτά τα δεδομένα εγείρουν συγκεκριμένα ερωτήματα σχετικά με την οργανωτική ικανότητα που πρέπει να ενεργοποιηθεί σε μελλοντικές κινητοποιήσεις. Εάν η κυριαρχία είναι δομημένη μέσω δικτύων και υποδομών ελέγχου, όπως δορυφόροι για τη σταθεροποίηση των drones, δίκτυα οπτικών ινών που εγγυώνται τη συνέχεια της εκμεταλλευτικής δραστηριότητας  ακόμη και κατά τη διάρκεια απεργιών, κεφάλαια που επενδύονται σε κράτη για την ενίσχυση της σταθερότητάς τους και, ως εκ τούτου, της διοίκησής τους, τότε κάθε μορφή οργάνωσης που αναπτύσσεται στους δρόμους αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κινήματος. Κάθε κορδόνι, κάθε πορεία σύγκλισης, κάθε εργαλείο για την προστασία και την ενίσχυση των συλλογικών πρακτικών αντιπροσωπεύει μια μορφή υλικής απάντησης στις υποδομές της εξουσίας και μας τοποθετεί ήδη σε νέο έδαφος.

Αυτή η εβδομάδα έφερε στο προσκήνιο μια εμβρυακή αλλά συγκεκριμένη μορφή συγκλίνουσας οργανωτικής αυτονομίας: ένα πλέγμα γνώσεων, εργαλείων και βούλησης που δεν περιορίζεται στην αντίδραση, αλλά ανοίγει την προοπτική μιας μόνιμης οργάνωσης, ικανής να εμπλακεί σε συγκρούσεις, να παραμείνει σταθερή και να αντισταθεί. Είναι πάνω σε αυτή την υπόθεση που πρέπει να εργαστούμε τους επόμενους μήνες: ενεργοποιώντας τη γενική διάνοια, ενοποιώντας τις υποδομές που χτίστηκαν μετά από χρόνια εργασίας, μετατρέποντας τη δύναμη που εκφράστηκε τις τελευταίες ημέρες σε μια διαρκή δύναμη, ικανή να ανταγωνιστεί σταθερά τις δομές εξουσίας.

William Heath, Η Πορεία της Διάνοιας (1828) Βρετανικό Μουσείο

Θα θέλαμε να εξαγάγουμε ένα αρχικό συμπέρασμα: έχει ανοίξει μια ρωγμή στην ρητορική της δεξιάς ενάντια στην ελίτ, η οποία βρίσκεται να κυνηγάει τη συναίνεση, ανακατεύοντας τα συνηθισμένα φαντάσματα της κοινωνικής τάξης χάρη στις διαδηλώσεις των τελευταίων εβδομάδων. Μετά από μήνες «εθνοανεξαρτησιακού» λόγου που κυριαρχούσε στον δημόσιο διάλογο, ένα διεθνιστικό και προοδευτικό κίνημα μειώνει το εγώ της δεξιάς, η οποία διαπιστώνει τώρα ότι είναι λιγότερο «λαϊκιστική» από ό,τι θεωρούσε τον εαυτό της τα τελευταία χρόνια και λιγότερο πλειοψηφική από ότι υποδηλώνουν τα εκλογικά δεδομένα. Το σύμπλεγμα σχετικά με την ικανότητα της αριστεράς να κινητοποιεί επιστρέφει, παρά τις προσπάθειες επιστροφής της αντιμεταναστευτικής ρητορικής ως μέσο ελέγχου της δημόσιας συζήτησης από την κυβέρνηση. Στην Ιταλία, η διαχείριση της δημόσιας τάξης αποκηρύσσει την καταστολή που επιθυμεί η κυβέρνηση με το νεογέννητο Διάταγμα Ασφαλείας και επαναφέρει την ισορροπία δυνάμεων στο κέντρο. Η δεξιά γίνεται και πάλι η άμεση προέκταση των ελίτ, των πιο αιμοδιψών της σύγχρονης εποχής σε αυτή την περίπτωση. Η επανατοποθέτηση της γενικής αντίληψης για τη δεξιά ανοίγει χώρους για νέες αντιηγεμονικές αφηγήσεις που είναι ευρείες και βασίζονται στις μάζες.

Ήμασταν μέρος μιας επαναστατικής εβδομάδας και το επόμενο διάστημα θα δείξει αν θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε και επαναστατικούς μήνες για να ανατρέψουμε τον παλιό κόσμο. Βρισκόμαστε τώρα σε ένα σημείο καμπής στη σύγχρονη ιστορία, όχι για πρώτη φορά στην βασανιστική διαλεκτική της ταξικής πάλης. Είναι στο χέρι όλων μας να συνεχίσουμε να είμαστε βαθιά επαναστατικοί, χωρίς να δίνουμε ιεραρχίες στην πολιτική σύνθεση του κινήματος, αλλά διατηρώντας ευρεία, όπως είναι, την ερμηνεία της αντίστασης στο γενοκτονικό σχέδιο, γινόμενοι ακόμη πιο ηπειρωτικοί στην πράξη όσο και στα λόγια.

Ο ένας αγώνας μετά τον άλλο, ας συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε!

Μτφρ. Αντώνης Φάρας.