Επιθέσεις από το ΚΚΕ σε πτέρυγες του κινήματος αλληλεγγύης και η εμβάθυνση του διαχωρισμού
Το ΚΚΕ, εδώ και καιρό, επιτίθεται σε κόμματα και οργανώσεις που υποστηρίζουν τη θέση για «ενιαία Παλαιστίνη από το Ποτάμι μέχρι τη Θάλασσα με ισότητα για όλους».
Όμως πλέον πήγε βήματα παραπέρα. Χαρακτήρισε «κάλπικη αντιπολεμική ρητορεία» τη διεκδίκηση να σταματήσει η σιωπή του ελληνικού κράτους για την γενοκτονία και η συνενοχή του με το Ισραήλ. Παρότι αναγνωρίζει τον δίκαιο χαρακτήρα του Παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, θεωρεί «κάλπικη αντιπολεμική ρητορεία» την διεκδίκηση για αλλαγή στάσης της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι σε αυτό το δίκαιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και τον εχθρό του, το Ισραήλ.
H θέση αυτή έρχεται σε αντίφαση με την κριτική που γίνεται, σε άρθρο γραμμής στην ΚΟΜΕΠ (τ.3/2024), απέναντι σε «αριστερίστικες» απόψεις που προβληματίζονται» για την συμβατότητα του Παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα με τον αγώνα για τον σοσιαλισμό. Ρητά το άρθρο, απαντώντας σε αυτές τις κριτικές, τονίζει ότι ο παλαιστινιακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας είναι «κρίκος» για τη σύνδεση με «την υπόθεση της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση, την εργατική εξουσία και το χτίσιμο μιας νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας».
Εμφανώς η προαναφερόμενη θέση για «κάλπικες αντιπολεμικές ρητορείες» αδυνατεί να παραμείνει συνεπής με τις θέσεις του ΚΚΕ: αν είναι δίκαιος ο Παλαιστινιακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, αν αποτελεί «κρίκο» για την πάλη για τον σοσιαλισμό, τότε γιατί δεν είναι ορθό να διεκδικεί το κίνημα αλληλεγγύης την υποστήριξη του από την κυβέρνηση της χώρας που βρίσκεται ή έστω (sic) τη διακοπή της στήριξης στο κράτος του Ισραήλ εναντίον του οποίου γίνεται αυτός ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας; Εξάλλου στο ίδιο αναλυτικό άρθρο γραμμής, περιγράφονται διάφορα παραδείγματα «άσκησης πίεσης σε αστικές κυβερνήσεις» (αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, συνέχιση χρηματοδότησης της UNRWA) και αντιμετωπίζονται ως απόδειξη της «της δύναμης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, του νεολαιίστικου και φοιτητικού κινήματος να επηρεάζουν τις εθνικές και τις διεθνείς εξελίξεις».
Η αυθόρμητη αντίδραση σε όλα αυτά σίγουρα είναι «Το ΚΚΕ διαστρεβλώνει θέσεις και απόψεις άλλων αριστερών δυνάμεων για να τις χτυπήσει; Τι πιο σύνηθες!».
Τα βήματα όμως προς την εμπέδωση του διχασμού στο κίνημα αλληλεγγύης επιταχύνονται. Η ανακοίνωση της ΚΟ Αττικής (2/10/2024) για πορεία ξεχωριστά από άλλα κόμματα, οργανώσεις, σωματεία και φορείς του κινήματος αλληλεγγύης, δείχνει πως το ΚΚΕ προτάσσει τον διαχωρισμό αντί της ενότητας του κινήματος, ακόμα και σε αυτή την κρίσιμη στιγμή. Πάει μόνο του να κάνει πορεία το Σάββατο στην Ομόνοια, την ώρα που η Παλαιστινιακή Παροικία, φορείς και πρωτοβουλίες του κινήματος αλληλεγγύης, σωματεία και φοιτητικοί σύλλογοι, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς, καλούν εδώ και μια εβδομάδα την ίδια μέρα, το Σάββατο στις 14.00 στο Πάρκο Ελευθερίας με πορεία στην Ισραηλινή Πρεσβεία.
Η ηχώ ακούγεται και πάλι: «Το ΚΚΕ καλεί χωριστή πορεία; Τι πιο σύνηθες!».
Όμως πρέπει να τονιστεί ότι είναι η πρώτη φορά που καλεί πορεία χωριστά από ανακοινωμένη πορεία της Παλαιστινιακής Παροικίας και μάλιστα σε μέρος και ώρα διαφορετικά από εκείνη — αν βέβαια όλο αυτό καταλήξει σε μια μεγάλη πορεία που θα ξεκινά από την Ομόνοια στις 12.00 που καλεί η ΚΟ Αττικής, ώστε να φτάσει στο Πάρκο Ελευθερίας στις 14.00 και να συμπορευθεί με όσους βρίσκονται εκεί, δεν το γνωρίζουμε. Το γεγονός βέβαια ότι το κάλεσμα της ΚΟ Αττικής περιλαμβάνει και κομματικές συγκεντρώσεις στις γειτονιές της Αττικής, καθιστά αρκετά απίθανο αυτό το σενάριο και το μετατρέπει σε φρούδες ελπίδες.
Είναι προφανές θεμιτό ένα κόμμα και τμήμα του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη να επιθυμεί να προβάλλει τον ιδιαίτερο πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό και να διαφοροποιείται από εκδηλώσεις και δράσεις που κάνουν άλλα τμήματα του κινήματος αλληλεγγύης. Όμως δεν υπάρχει καλόπιστος άνθρωπος που να θεωρήσει ότι τα προτάγματα που θέτει η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ δεν χωράνε/υποσκάπτονται/θολώνονται από την συμμετοχή της σε κοινή πορεία με άλλα τμήματα του κινήματος αλληλεγγύης και την Παλαιστινιακή Παροικία![1]
Το πραγματικό Καθήκον του Κινήματος Αλληλεγγύης: Στήριξη στις Αρχές του Παλαιστινιακού Εθνικού Κινήματος
Το κίνημα αλληλεγγύης δεν έχει ως αντικείμενο/ στόχο του την πρόταση λύσεων για το Παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτό είναι «δουλειά» του Παλαιστινιακού Εθνικού Κινήματος.
Όμως η εκπροσώπηση του Παλαιστινιακού κινήματος δεν είναι η Παλαιστινιακή Αρχή (όπως συχνά παρουσιάζει ή αφήνει να εννοηθεί η αρθρογραφία στα μέσα του ΚΚΕ). Η ΠΑ είναι μόνο διοικητική αρχή των κατεχομένων εδαφών, δημιουργημένη από τις Συμφωνίες του Όσλο, και δεν έχει καν εκλογική νομιμοποίηση από το 2006. Το εθνικό παλαιστινιακό κίνημα δεν εκπροσωπείται από αυτήν αλλά από την PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), η οποία δυστυχώς βρίσκεται σε «καταστολή» λόγω της στάσης της ηγεσίας της Φατάχ. Εξάλλου, μόνο η PLO εκπροσωπεί και το αναπόσπαστο κομμάτι του Παλαιστινιακού Εθνικού Κινήματος: την Παλαιστινιακή διασπορά.
Οι διαρκείς προσπάθειες των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών να παρουσιάσουν την ΠΑ ως την μοναδική επίσημη έκφραση του Παλαιστινιακού Εθνικού Κινήματος δεν στοχεύει απλά στον διχασμό του. Συνιστά και ευθεία επίθεση στην ύπαρξη του Παλαιστινιακού λαού, καθώς ακρωτηριάζει από το σώμα του τους περίπου 5 εκατομμύρια Παλαιστινίους που βρίσκονται πρόσφυγες στις Αραβικές χώρες, τους 1,6 εκατομμύρια που κατοικούν στο Ισραήλ και τους πάνω από 1,5 εκατομμύριο που βρίσκεται στον υπόλοιπο κόσμο.
Το κίνημα αλληλεγγύης οφείλει να στηρίζει τις βασικές αρχές που διεκδικεί ενιαία το παλαιστινιακό κίνημα, άσχετα από την παρούσα φάση πολυδιάσπασης του:
- Δικαίωμα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, εθνικής ανεξαρτησίας και πλήρους κυριαρχίας
- Δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων του 1948 και επιστροφή των περιουσιών τους.
- Άρση της κατοχής της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και του αποκλεισμού της Γάζας.
- Διάλυση των παράνομων ισραηλινών οικισμών σε Δυτική Όχθη και Ανατολική Ιερουσαλήμ.
- Κατάργηση των νόμων που επιβάλλουν διακρίσεις στους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ.
- Δικαίωμα αντίστασης κατά της κατοχής.
Είναι δεδομένο ότι ακόμα και ανάμεσα στα τμήματα και τις οργανώσεις του Εθνικού Παλαιστινιακού Κινήματος υπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις και προσεγγίσεις για το ζήτημα της λύσης του Παλαιστινιακού. Όμως η πρόταξη αυτών των διαφορετικών προσεγγίσεων ως βασική διαχωριστική εντός του Κινήματος Αλληλεγγύης δεν προσφέρει τίποτα.
Αντίθετα η υπεράσπιση των αρχών που θέτει το Εθνικό Παλαιστινιακό Κίνημα χτυπάει τις αυταπάτες και τη στάχτη στα μάτια που επιδιώκουν να ρίξουν κυβερνήσεις της Δύσης: η αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους από κυβερνήσεις της Ισπανίας, της Σουηδίας κλπ, είναι βαθιά υποκριτική όταν συνεχίζουν και διατηρούν στρατιωτικές σχέσεις και οικονομικές συναλλαγές με το Ισραήλ εν μέσω γενοκτονίας της Γάζας και επιτάχυνσης της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Περισσότερο λειτουργούν ως άμυνα απέναντι στις πιέσεις που δέχονται από τα Κινήματα Αλληλεγγύης των χωρών τους, παρά ως έμπρακτη υπεράσπιση των αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού, όπως αναγνωρίζονται από τον ΟΗΕ. Εξάλλου, η αναγνώριση αυτών των αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού με την Απόφαση 3376/1974 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, συνιστά σημαντική νίκη του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, την οποία οφείλει να υπερασπίζεται το Κίνημα Αλληλεγγύης, ενάντια σε «λύσεις» που θέτουν τα Παλαιστινιακά δικαιώματα υπό διαπραγμάτευση με όρους κρεοπωλείου!
Ο σημερινός βαθμός ενοποίησης του Εθνικού Παλαιστινιακού Κινήματος
Εξαιτίας της σημερινής διάσπασης, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) δεν μπορεί να παίξει τον κεντρικό ρόλο που είχε παλιότερα.
Παρ’ όλα αυτά, η πρόσφατη Διακήρυξη του Πεκίνου (22 Ιουλίου 2024)[2], την οποία συνυπέγραψαν οι 14 μεγαλύτερες οργανώσεις του Εθνικού Παλαιστινιακού Κινήματος ρητά τονίζει ότι «η PLO είναι ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού». Η ίδια διακήρυξη/ συμφωνία περιγράφει έναν οδικό χάρτη για την αποκατάσταση της ενότητας του Εθνικού Παλαιστινιακού Κινήματος, τόσο στο επίπεδο της αναδιοργάνωσης της PLO όσο και της άρσης του διχασμού ανάμεσα σε Λωρίδα της Γάζας και Δυτική Όχθη, με επανενοποίηση των θεσμών της Παλαιστινιακής Αρχής που βρίσκονται στις δύο περιοχές.
Η δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγιε, επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου του Κινήματος Ισλαμικής Αντίστασης- Χαμάς, ναρκοθετεί τη διαδικασία ανασυγκρότησης του Εθνικού Παλαιστινιακού Κινήματος και άρσης του διχασμού. Ο μηχανισμός υλοποίησης της Διακήρυξης του Πεκίνου και του οδικού χάρτη που προέβλεπε, περνούσε μέσα από προκαταρκτική συνάντηση των επικεφαλής των 14 οργανώσεων, ως εναρκτήρια διαδικασία. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο Χανίγιε δολοφονήθηκε στην Τεχεράνη από το Ισραήλ, 8 μόλις μέρες μετά την Διακήρυξη του Πεκίνου.
Σε αυτό το στάδιο, το Συμβούλιο των Εθνικών και Ισλαμιστικών Δυνάμεων, παραμένει η μοναδική «πλατφόρμα» ενότητας του Εθνικού Παλαιστινιακού Κινήματος. Το Συμβούλιο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα από τον Αραφάτ, στην προσπάθεια να υπερβληθεί ο διχασμός ανάμεσα στις οργανώσεις που συμμετείχαν στην PLO και σε εκείνες που δεν συμμετείχαν, λόγω της άρνησης τους να στηρίξουν την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο από την PLO. Αυτό το φόρουμ των Παλαιστινιακών οργανώσεων διεκδικεί τη λήξη της γενοκτονίας, απορρίπτοντας ταυτόχρονα «λύσεις» που προσφέρουν μόνο διοικητικές ρυθμίσεις στη Γάζα. Επιπλέον οργανώνει την τρέχουσα κίνηση του κινήματος, στον βαθμό που υπάρχει συμφωνία, όπως έκανε με τη μεγάλη απεργία της Δυτικής Όχθης τον Δεκέμβριο του 2023.
Προβλήματα του Κινήματος Αλληλεγγύης στην Ελλάδα
Το κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα αντιμετωπίζει δύο βασικά προβλήματα:
- Έλλειψη ενιαίου κέντρου
Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι διαφορετικοί φορείς συντονίζονται για κοινή δράση, στην Ελλάδα κυριαρχούν διχαστικές λογικές, όπως φαίνεται και από την πρόσφατη στάση του ΚΚΕ. Προφανώς, δεν ακολουθεί μόνο το ΚΚΕ τον δρόμο του διαχωρισμού και της πολυδιάσπασης. Και άλλες πτέρυγες του κινήματος αλληλεγγύης προκρίνουν την ιδεολογική τους ιδιαιτερότητα αντί να προτάσσουν την κοινή δράση πάνω στις αρχές που προτάσσει το ίδιο το Παλαιστινιακό Εθνικό Κίνημα. Παρ’ όλα αυτά, οι ευθύνες του κάθε τμήματος του Κινήματος Αλληλεγγύης είναι ευθέως ανάλογες με την δύναμη που έχει μέσα στην κοινωνία και την επίδραση που έχει η στάση του.
- Ανεπαρκής διεκδίκηση διακοπής της στήριξης του Ισραήλ από την ελληνική κυβέρνηση
Αντί το κίνημα να αναπτύσσει συγκεκριμένες διεκδικήσεις, όπως στρατιωτικό εμπάργκο και κυρώσεις στο Ισραήλ, περιορίζεται στη συμβολική αλληλεγγύη. Η έκφραση της αλληλεγγύης είναι αναγκαία. Αλλά η συμβολική αλληλεγγύη που περιορίζεται σε περιοδικές πορείες είναι ηθική ήττα και χωρίς κόστος για τους εχθρούς του Παλαιστινιακού λαού. Πρέπει να διδαχθούμε από άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Ιταλία, που, διεκδικούν κινηματικά και επιτυγχάνουν θεσμικά, αλλαγές στις πολιτικές των κρατών τους και δημιουργούν πραγματική πίεση στο Ισραήλ.
Μια σχετική προσπάθεια υπέρβασης αυτών των προβλημάτων έγινε πρόσφατα με τη στοχοποίηση της Motor Oil για τον εφοδιασμό πλοίων του Αμερικανικού Πενταγώνου, τα οποία μετέφεραν καύσιμα για την Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ.
Η καμπάνια #BlockTheBoat που στοχεύει στο μπλοκάρισμα των εφοδιαστικών γραμμών που τροφοδοτούν τον ισραηλινό στρατό είναι μια ιδιαίτερα σημαντική πρωτοβουλία που εξελίσσεται σε όλον τον κόσμο, με κάλεσμα της ίδια της Παλαιστινιακής Εθνικής Επιτροπής BDS (BDS National Committee) και συνιστά αυτήν την στιγμή από τις μεγαλύτερες μορφές έμπρακτης αλληλεγγύης καθώς αδυνατίζει την πολεμική μηχανή της γενοκτονίας. Δυστυχώς όμως, η προσπάθεια αυτή έμεινε στα μισά.
Ούτε σε αυτήν την περίπτωση έγινε κοινή συγκέντρωση στη Motor Oil στους Αγίους Θεοδώρους, στην Κόρινθο αλλά δύο διαφορετικές, με μόλις 6 ώρες διαφορά! Οι δυνάμεις του ΚΚΕ επέλεξαν να καλέσουν δικό τους συλλαλητήριο[3] ενάντια στις πρακτικές της Motor Oil και την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης, παρά το γεγονός ότι σωματεία, φορείς του κινήματος αλληλεγγύης και οργανώσεις της αριστεράς είχαν ήδη εξαγγείλει συγκέντρωση στον ίδιο χώρο με τις ίδιες ακριβώς διεκδικήσεις και στόχους!
Οι απόψεις που περιφέρονται στα social media από υποστηρικτές του ΚΚΕ και ξεκινούν από το «την κάλεσε το Κλαδικό Σωματείο Ενέργειας, με αφορμή το μεγάλο εργατικό ατύχημα στην Motor Oil και δεν θα πείτε στο σωματείο του κλάδου τι θα κάνει» και καταλήγουν στο οπαδικό «ναι, αλλά η συγκέντρωση των δυνάμεων του ΚΚΕ ήταν μεγαλύτερη», δεν αντέχουν σε κριτική. Και μόνο η εκφορά τους αναδεικνύει ότι οι πρακτικές διαχωρισμού του ΚΚΕ στο κίνημα αλληλεγγύης (και όχι μόνο) καλλιεργούν τον επίπλαστο διχασμό και την πολυδιάσπαση πάνω σε απόψεις και θέσεις που ξεκινούν από ζητήματα άσχετα με τα καθήκοντα της αλληλεγγύης και καταλήγουν στον αγνό και ανόθευτο απομονωτισμό!
Αντι-Παραδείγματα Συλλογικής Δράσης: Από την αποπομπή της Ισραηλινής Πρεσβείας στη Σύρο μέχρι τις άδειες κερκίδες στο «Αλεξάνδρειο» του Άρη
Ένα παράδειγμα ενωτικής δράσης ήταν στη Σύρο πριν λίγες εβδομάδες. Εκεί, σε Φεστιβάλ Animation υπό την αιγίδα του Δήμου, της Περιφέρειας και του Πανεπιστημίου Αιγαίου, υπήρχε η στήριξη της Πρεσβείας του Ισραήλ. Μέσα από τις διερυμένες αντιδράσεις και την κατακραυγή που ακολούθησε επιτεύχθη η αποπομπή της πρεσβείας από τη χορηγία του φεστιβάλ. Οι μαζικοί φορείς του νησιού το διεκδίκησαν ενωμένα και προειδοποίησαν ότι θα βρίσκονται έξω από το Φεστιβάλ, αν δεν αποπεμφθεί η Πρεσβεία. Η ανάδειξη του ζητήματος από το BDS Greece και η απεύθυνση με επιστολή σε μαζικούς φορείς τροφοδότησε με επιχειρήματα και έθεσε στο προσκήνιο την διεκδίκηση να αποπεμφθεί η Ισραηλινή Πρεσβεία.
Η δράση των φιλάθλων του Άρη, που με κοινή ανακοίνωση των συνδέσμων τους, αποφάσισαν να απέχουν από φιλικό της ομάδας μπάσκετ με την ισραηλινή Χάποελ Τελ Αβίβ πριν 3 εβδομάδες, συνιστά ένα ακόμα αντι-παράδειγμα που πρέπει να αξιοποιηθεί για να κτιστεί κουλτούρα μποϋκοτάζ, και στα γήπεδα. Δεν πρέπει να επιτραπεί στο κράτος του Ισραήλ και τους εκπροσώπους του να ξεπλένουν τα εγκλήματα τους μέσω του αθλητισμού. Δεν μπορεί να κανονικοποιείται η αλληλεπίδραση με θεσμούς/φορείς που εκπροσωπούν το κράτος του Ισραήλ, την ώρα που το κράτος τους διαπράττει γενοκτονία και οι ίδιοι δεν διαχωρίζονται –ούτε καν για τα μάτια του κόσμου– από αυτά τα εγκλήματα). Οι άδειες κερκίδες στο «Αλεξάνδρειο» την ώρα του φιλικού του Άρη είναι εικόνα που πρέπει να γενικευτεί.
Βέβαια υπάρχουν ακόμα βήματα να γίνουν όπως αναδεικνύεται από τα όσα έγιναν στους Ζωγράφου στην Αθήνα, πριν λίγες μέρες. Εκεί παραχωρήθηκε στην Ισραηλινή ομάδα μπάσκετ Χάποελ Τελ Αβίβ το Δημοτικό Γυμναστήριο «Αντώνης Φώτσης». Το γεγονός ότι μέσα στην Αττική και όχι σε κάποια πόλη της περιφέρειας όπου το κίνημα δεν διαθέτει αντίστοιχη ισχύ, δόθηκε γήπεδο σε Ισραηλινή ομάδα, αναδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα πολύ δρόμος για να γίνει κτήμα το μποϋκοτάζ του Ισραήλ σε όλες τις όψεις της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής.
Παρ’ όλα αυτά, η παρέμβαση των οπαδών του Ηλυσιακού και του Τμήματος Καλαθοσφαίρισης του Συλλόγου, που ξεκάθαρα στάθηκαν κατά της παρουσίας της ισραηλινής ομάδας και αναφέρθηκαν σε «ανεπανόρθωτο λάθος», έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και έστειλε ένα μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες. Η προειδοποίηση ότι θα τους βρει απέναντι τους τυχόν νέα παραχώρηση στην Ισραηλινή ομάδα πρέπει να εκφραστεί από όλους τους μαζικούς φορείς της πόλης του Ζωγράφου, όπως τόνισε ορθά η δημοτική παράταξη του ΚΚΕ, αλλά και να φτάσει στις κερκίδες όλης της χώρας, ώστε τα γήπεδα να πλημμυρίσουν με αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και να μεταφέρουν το μποϋκοτάζ στο Ισραήλ και στον αθλητισμό.
Συμπερασματικά: Από την σημασία της Ενότητας και της Δράσης, στην ανάπτυξη Ενωτικής Δράσης
Οι τεχνητοί διαχωρισμοί ίσως φαίνονται αδιάφοροι στην εσωτερική πολιτική σκηνή, αλλά το ζήτημα της γενοκτονίας και του κινδύνου γενικευμένου πολέμου είναι πολύ σοβαρά για να παρακολουθούμε αμέτοχοι την πολυδιάσπαση. Η καλλιέργεια διχαστικών πρακτικών αποδυναμώνει το κίνημα αλληλεγγύης.
Το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να επικεντρωθεί στην ενότητα και στις διεκδικήσεις που δημιουργούν πραγματική πίεση, απομονώνοντας το Ισραήλ και αποτρέποντας την εμπλοκή της χώρας μας στη γενοκτονία που εξελίσσεται. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη ενός δυναμικού και ενωτικού κινήματος αλληλεγγύης αποτελεί και σημαντική βάση για την ενίσχυση του αντιπολεμικού αισθήματος και κινήματος στην χώρα.
Η κλιμάκωση που επιβάλλει το Ισραήλ για να υπερασπιστεί το «δικαίωμα» του να κάνει γενοκτονία ανενόχλητο θέτει σε κίνδυνο όλη την περιοχή μας. Οι ΗΠΑ και οι χώρες της ΕΕ έχουν επιλέξει πλευρά και όχι απλά δεν καθιστούν υπόλογο το Ισραήλ για τα εγκλήματα του αλλά αξιοποιούν το γενοκτονικό αμόκ και την κρατική πολιτική εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων για να επιβάλλουν τα σχέδια τους για τη «Νέα Μέση Ανατολή», όπως επιδιώκουν από την εποχή του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και την εισβολή σε Αφγανιστάν και Ιράκ.
Σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, οι διαφορετικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και κόμματα της αριστεράς καταφέρνουν και συμπράττουν μεταξύ τους, διατηρώντας το ιδιαίτερο πολιτικο-ιδεολογικό τους πλαίσιο: Αγγλία, ΗΠΑ, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιρλανδία, Καναδάς έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν αν όχι κοινό κέντρο συντονισμού της κοινής δράσης, τουλάχιστον κοινό βηματισμό στη δράση και τον δρόμο, χωρίς κανείς να χάνει την αυτοτέλεια του.
Είναι σίγουρο ότι και εκεί συνεχίζεται η διαπάλη για το κατά πόσον το Ισραηλινό καθεστώς συνιστά εποικιστική αποικιοκρατία ή αν ήταν σωστή η απόφαση της Σοβιετικής Ένωσης και του Διεθνούς Εργατικού Κινήματος να υποστηρίξουν τη δημιουργία Ισραηλινού κράτους, ως καταφύγιο των Εβραίων μετά το Ολοκαύτωμα, για το ποιες είναι οι μορφές που πρέπει να λάβει το δικαίωμα αντίστασης του Παλαιστινιακού λαού και για το ποια είναι η πορεία για την οριστική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Αν όμως οι Παλαιστινιακές οργανώσεις κατάφεραν μέσα από τη Διακήρυξη του Πεκίνου να διαμορφώσουν ένα μίνιμουμ ενότητας παρά τις διαφορές τους (συχνά χαραγμένες με γραμμές εμφύλιου αίματος), ποιοι είμαστε εμείς στο ελληνικό Κίνημα Αλληλεγγύης να θεωρούμε ότι οι διαφορές μας είναι τόσο βαθιές που μας οδηγούν να κάνουμε διαφορετικές πορείες, ενώ συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη γενοκτονία; Αν το μάθημα που πήραμε μετά από ένα χρόνο αγώνες ήταν ότι κακώς μέχρι τώρα κάναμε έστω κοινές πορείες (ακόμα κι αν δεν τις αποφασίζαμε από κοινού, όπως συνέβαινε συνήθως με τις πρωτοβουλίες που έπαιρναν οι δυνάμεις του ΚΚΕ), τότε οι προοπτικές που διαγράφονται για την αναβάθμιση του κινήματος και το πέρασμα στην έμπρακτη αλληλεγγύη δεν φαίνονται ευοίωνες.
Η πρόταξη της ιδεολογικής ιδιαιτερότητας ως αίτια διαχωρισμού του κινήματος δεν γίνεται να επιβραβεύεται. Ειδικά όταν οι καταστάσεις είναι τόσο κρίσιμες, επείγει η ανάταξη της πορείας οριστικού διαχωρισμού που φαίνεται να τραβάει το Κίνημα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.
Για όλους αυτούς τους λόγους, Σάββατο στις 14.00, στο Πάρκο Ελευθερίας. Για να σταματήσουμε τη γενοκτονία. Για να σταματήσουμε τη συνενοχή της χώρας μας σε αυτήν, αλλά και να βάλουμε φρένο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που απειλεί να εμπλέξει την χώρα στον γενικευμένο πόλεμο που ετοιμάζουν ΗΠΑ- ΕΕ- Ισραήλ.
[1] Από την ανακοίνωση της ΚΟ Αττικής:
- Εδώ και τώρα να επιστρέψει η ελληνική φρεγάτα από την Ερυθρά Θάλασσα που είναι κυριολεκτικά στο “στόμα του λύκου”, στο πλαίσιο της επιχείρησης “Aspides” της ΕΕ.
- Να αποσυρθεί κάθε στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
- Να κλείσουν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και υποδομές.
Ας αντιπαραβληθεί με το δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ που αναφέρεται νωρίτερα και περιλαμβάνει δηλώσεις του Προέδρου του ΔΣ της Παλαιστινιακής Παροικίας και Ανακοίνωση της «Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο» ή με την ανακοίνωση/ κάλεσμα του BDS Greece.
[2] Επισκόπηση των δημοσιογραφικών πληροφοριών από το Militaire, ελληνική μετάφραση της Διακήρυξης και το πρωτότυπο στα αραβικά.
[3] Οι προσεκτικοί αναγνώστες και αναγνώστριες θα παρατηρήσουν ότι στο πρώτο κάλεσμα συγκέντρωσης (23/9), το ζήτημα της χρήσης του λιμανιού των Αγίων Θεοδώρων για εφοδιασμό του ΝΑΤΟ και Ισραήλ υπάρχει μόνο φευγαλέα και το κεντρικό στίγμα αφορά το μεγάλο βιομηχανικό «ατύχημα» στα διυλιστήρια. Μετά από δύο μέρες (25/09) η Γραμματεία του ΠΑΜΕ έρχεται να το θέσει σε πρώτο πλάνο με δική της ανακοίνωση και να εμπλουτίσει/ τροποποιήσει το κεντρικό στίγμα της συγκέντρωσης.
