Η ελευθερία είναι σαν την αυγή. Υπάρχουν αυτοί που περιμένουν κοιμώμενοι ότι θα έρθει. Και υπάρχουν κι αυτοί που περπατάνε όλη τη νύχτα (μέσα στο σκοτάδι) για να την πιάσουν!
-Υποδιοικητής Μάρκος
Καλώς ήρθατε στο Καρακόλ* του Οβεντίκ.
Στη σήμανση αναγράφεται μία εκ των διασημότερων φράσεων των Ζαπατίστας: Εδώ «Ο λαός διατάζει και η κυβέρνηση/εξουσία υπακούει»
Μιούραλς και πραγματικά δημόσιοι χώροι
«Ο Ζαπάτα ζει, Ο αγώνας συνεχίζεται!»
«Σαπούνι για να αποφύγετε/ξεπλύνετε τον καπιταλισμό», «Χωρίς αγριότητα», «Αποτελεσματικό απέναντι στις κακές κυβερνήσεις», «YA BASTA! (ΩΣ ΕΔΩ!)»
Τo νοσοκομείο του Καρακόλ
Το γραφείο των γυναικών. Χώρος που μαζεύονται οι γυναίκες για να συζητήσουν, να οργανωθούν, να μοιραστούν εμπειρίες και ιστορίες, να δομήσουν προτάσεις, να προτείνουν ιδέες και πολλά άλλα.
Άνθρωποι
Οι συγκεκριμένοι πιτσιρικάδες Ζαπατίστας ζήτησαν από τον Α. Κάσες να τους φωτογραφίσει.
Το απόγευμα της 31 Δεκεμβρίου τα σύννεφα έχουν κατέβει κάτω από τα περίπου 3000 μέτρα που βρίσκεται το καρακόλ του Οβεντίκ.
Πολιτιστικά ιβέντ όπως θέατρο, συναυλίες κι άλλες διάφορες και ποικίλες παραστάσεις
31 Δεκεμβρίου 2024, 23:02
Ο Υποδιοικητής Μόισες ανεβαίνει στην εξέδρα κι ανακοινώνει ότι «ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την γιορτή μας». (Για τα 31 χρόνια από την εξέγερση του EZLN και το νέο έτος). Κατευθείαν επικρατεί νεκρική σιγή στο χώρο. Τα λίγα σοκαρισμένα ψιθυρίσματα των ξένων που δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται δεν καταφέρνουν να σπάσουν την σιγή και την αίσθηση ιερότητας που προκαλεί η απόλυτη ησυχία πολλών λεπτών ενός πλήθους χιλιάδων ανθρώπων μέσα στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα των βουνών του Νοτιοανατολικού Μεξικού.
Κάποια στιγμή ακούγονται δυνατά ρυθμικά χτυπήματα από μακριά. Δε μπορούμε να δούμε τίποτα. Το σκοτάδι και κυρίως η ομίχλη δεν το επιτρέπουν. Ακούγονται σαν αργά μα σταθερά να μας προσεγγίζουν. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Κοιτάω γύρω μου να βρω τους δικούς μου και τους βλέπω όλους αποχαυνωμένους και κανείς να μην καταλαβαίνει τίποτα. Ακούγεται σαν ένας στρατός να πλησιάζει. Τα χτυπήματα ακούγονται όλο και πιο δυνατά. Μέσα από την ομίχλη φαίνεται να ξεπροβάλουν άνθρωποι που κρατάνε στα χέρια τους «παλούκια» που τα χτυπάνε. Τι είναι; Τι γίνεται; Πόσοι είναι; Βλέπουμε μόνο τα μαύρα παλούκια να χτυπάνε ρυθμικά ενώ κατεβαίνουν μια μεγάλη κατηφόρα ξεπροβάλλοντας μέσα από τα σύννεφα. Και τότε…τους βλέπουμε, μέσα από τα φώτα και τα φλας των καμερών, είναι οι Μιλισιάνος, στην παρέλαση μνήμης για τους πεσόντες της μεγάλης εξέγερσης και τον εορτασμό του νέου έτους και της επετείου της επανάστασης. Το θέαμα είναι καθηλωτικό. Αν πριν δε βγάζαμε άχνα γιατί κανείς άλλος δε μιλούσε, τώρα δε το κάνουμε γιατί δε μπορούμε. Ο Κάσες πάει πέρα δώθε να απαθανατίσει τη στιγμή και κινείται λες κι όλο του το σώμα είναι μουδιασμένο από αυτό που γίνεται. Γυρνάω και βλέπω το Μιγκέλ που βρίσκεται σε ένα λοφίσκο όρθιος και έχει κοκαλώσει, δεν ανοιγοκλείνει καν τα μάτια του. Κι εγώ, δεν ξέρω γιατί, αλλά από το δέος μου μπροστά σε ότι βλέπω και βιώνω, όλες τις μέρες των συναντήσεων, με αποκορύφωμα αυτό, με κάνει να βουρκώνω λες και είναι δική μου γιορτή, δικοί μου νεκροί, δική μου μάχη. Και επειδή ανέκαθεν ήμουν και είμαι με «τους από κάτω και από τα αριστερά μάλλον τα μάτια μου έχουν δίκιο να βουρκώνουν».**
Ο Υποδιοικητής Μοϊσές βγάζει λόγο.
5 γυναίκες μεταφράζουν το λόγο του Υποδιοικητή Μοϊσές από τα Ισπανικά στις 5 γλώσσες ιθαγενών που ομιλούνται στις Ζαπατίστικες κοινότητες.
31 Δεκεμβρίου 2024, 23:47
Κατά τη διάρκεια του λόγου ο Κάσες έρχεται και στέκεται δίπλα μου και χωρίς να τραβήξει δευτερόλεπτο το μάτια του από την εξέδρα μου λέει «Τι γίνεται; Τι ζούμε;»
Σκέφτομαι: Βλέπουμε και ζούμε ανθρώπους που το 1994 επαναστάτησαν και βγήκαν σε ανοιχτό πόλεμο με το αστικό κράτος και το σύστημα. Ας κρατήσουμε ότι υπήρχαν παιδιά, νεαροί ενήλικες, 50ρηδες και ηλικιωμένοι μέσα σε όλους αυτούς. Ακολουθούν εννιά χρόνια γεμάτα ασύλληπτες δυσκολίες και επιθέσεις εναντίον τους σε κάθε επίπεδο κι εκείνοι δεν λυγίζουν, συζητούν, δοκιμάζουν, επεξεργάζονται και δημιουργούν δομές, θεσμούς, ένα τρόπο ζωής στη βάση της ιστορίας και της κουλτούρας τους και όλα αυτά τα κάνουν πράξη για 20 ολόκληρα χρόνια. Κι ενώ το ζουν αυτό και προχωρούν, έχουν τέτοια δύναμη ανάλυσης και αυτοκριτικής που μετά από 20 χρόνια (κι ενώ τα τελευταία τρία είναι σε συνεχείς συζητήσεις στο εσωτερικό τους) αποφασίζουν ότι για να συνεχίσουν να μπορούν να επιβιώσουν και να υποστηρίζουν έμπρακτα τα ιδανικά τους, αυτό που δούλευε ως τώρα πρέπει να το αλλάξουν και να το εξελίξουν κι άλλο. Δηλαδή, μέσα από συνελεύσεις, συζητήσεις, πολιτικές διεργασίες από τα κάτω, άνθρωποι οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτές, ηλικίας 23, 43, 63, 83 ετών που ζουν 20 χρόνια τώρα με ένα τρόπο οργάνωσης και ζωής που τον κέρδισαν με τα όπλα και με επανάσταση, αποφασίζουν να αλλάξουν και να ξαναχτίσουν την κοινωνία τους και μάλιστα σε μια καινούρια βάση, αυτή της συλλογικής ιδιοκτησίας, ώστε να επιβιώσουν και να εξελιχθούν γιατί έκαναν λέει αρκετά λάθη! Και εμείς προχθές στο σούπερ μάρκετ συζητούσαμε αν θα αλλάξουμε μάρκα οδοντόκρεμας (για να μη μιλήσω για κόμματα ή τρόπο σκέψης). Αυτό ζούμε! Είμαστε κοντά μια εβδομάδα βουτηγμένοι σε έναν άλλο κόσμο. Σε ένα όνειρο που έχει ξεφτιλίσει με την πραγματικότητα του όλες τις δυτικές μας ανησυχίες, προκαταλήψεις, φόβους. Έχει απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μας πριν καν τις θέσουμε με το πόσο έχει διευρύνει τους ορίζοντες μας πάνω στο τι λέγεται πολιτική, δράση, κοινωνία…βασικά πάνω στο τι ονομάζομαι «ζωή και πως κάποιος ζει και υπάρχει γενικότερα». Εδώ οι άνθρωποι της ηλικίας μας με τους γονείς τους, τα παιδιά τους, τους φίλους τους και τους μη φίλους τους, ή να το πω διαφορετικά: με τους συντρόφους τους, χτίζουν τον κόσμο και την κοινωνία τους όπως τα θέλουν εκείνοι βάσει της κουλτούρας, της ιστορίας, των πόρων, των αναγκών και των επιθυμιών τους αλλάααααααααααααα… μπορούν να επιλέξουν μία από τις 43 διαφορετικές μάρκες οδοντόκρεμας με τα διαφορετικά χρωματάκια τους, όπως εμείς; Όχι! Είναι φτωχοί. Ορίστε. Μια χαρά ο καπιταλισμός.
Κι ευτυχισμένο το νέο έτος
Βρίσκω το Μιγκέλ λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα να του ευχηθώ για το νέο έτος. Αντί χαιρετισμού, κοιταζόμαστε σφίγγοντας και οι δύο τα χείλη, σηκώνοντας τους ώμους και ανοίγοντας τα χέρια με ένα βλέμμα που λέει «Γάμησέ τα! Τι να πούμε;».
Μετά τις ευχές τον ρωτάω:
Σας αφήνω λοιπόν με το ντοκιμαντέρ του Andrea Cegna που ευελπιστώ να σας περάσει έστω και λίγα από τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τα όνειρα αυτών των συναντήσεων.
Μπορείτε να το δείτε εδώ:
Ντοκιμαντέρ “El común en resistencia y rebeldías”
Και σας επισυνάπτω και την ερασιτεχνική μετάφραση στα ελληνικά του κειμένου (λόγων) που ακούγεται στο ντοκιμαντέρ.
Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:
Μετάφραση Κειμένου Ντοκιμαντέρ
Από τα βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού,
* Ένα ζαπατιστικό καρακόλ (Caracol Zapatista) είναι μια αυτόνομη πολιτική και διοικητική δομή. Η λέξη caracol σημαίνει “κοχύλι” ή “σαλιγκάρι” στα ισπανικά και συμβολίζει την αργή αλλά σταθερή κίνηση, καθώς και την ιδέα της ακοής και του διαλόγου – κάτι που είναι κεντρικό στην πολιτική φιλοσοφία των Ζαπατίστας. Γενικά, τα καρακόλ είναι κέντρα αντισυστημικής αυτονομίας, δείχνοντας έναν εναλλακτικό τρόπο διακυβέρνησης, βασισμένο στην αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την άμεση δημοκρατία. Τα καρακόλ αλλάζουν και παίρνουν διαφορετική μορφή στη καινούρια δομή των Ζαπατίστας που τίθεται σε ισχύ φέτος (αλλά δεν θα κάνουμε ολόκληρο μάθημα πολιτικής οικονομίας και κοινωνικής αυτοθέσμισης σε μια υποσημείωση)
**Πολύ διάσημη φράση των Ζαπατίστας. H αλλαγή οφείλει να έρθει και ο κόσμος μπορεί αν γίνει καλύτερος μόνο «από τα κάτω κι από τα αριστερά». Ή όπως λένε έτσι κι αλλιώς «Κάτω κι αριστερά βρίσκεται η καρδιά»
Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας για οποιοδήποτε ζήτημα, διευκρίνιση ή για να υποβάλλετε κείμενο στην ηλεκτρονική διεύθυνση: [email protected]
